بالأخره روزهاي خوب ما هم تموم شد و به بايگاني خاطراتمون پيوست. بالأخره اون قهر و آشتي‌ها به پايان رسيد و همه با چشمهايي اشك‌بار و دلهايي پر از غم خداحافظي كرديم و هركس رفت به سويي. هنوز روز اول ورودم به مجموعه آشتي رو خيلي خوب به ياد دارم. روزي كه به دنياي جديدي قدم گذاشتم و شروع به كسب تجربه‌هايي گرانبها كردم. روزها اومدن و رفتن و اين ميون خيلي‌ها جمعمون رو ترك كردن. و طبعا خيلي‌ها هم به دنياي خوبمون وارد شدن. اصلا اين رفت و آمدها هميشه بود و من شايد از معدود كساني بودم كه هميشه و هر روز بودم. و اين، جدايي رو براي من سخت‌تر كرد. مشكله آدم چشمش رو به روي همه خاطرات خوب و بدش ببنده و از در بيرون بياد، و بدونه كه ديگه بازگشتي نيست. اين درست كه چندماه آخر خيلي بهم سخت گذشت و تحملش برام مشكل شده بود، اما حتي اين سختي و ناراحتي هم باز برام شيرين بود. و چه حيف كه آشتي تموم شد. و چه بد كه اون روزها به پايان رسيد. اصلا براي خودم باورپذير نبود اين پايان، اما وقتي لرزش اشك رو تو چشم بچه‌ها ديدم، وقتي دستاشون رو براي خداحافظي اين بار هميشگي فشردم، مطمئن شدم كه آشتي به آخر خط رسيده. به انتها ...


پ . ن 1: آقاي رشيدپور، تمام شديم شبي، فقط به خاطر تو!
پ . ن 2: اميدوارم بچه‌هاي آشتي فراموشم كنن.
پ . ن 3: جدا اميدوارم.
پ . ن 4: شايد بگيد اين چه رسمشه. آخه اونقدر بهشون بدي كردم كه كلا فراموشم كنن بهتره!!!