بالأخره المپیک 2008 هم با تمام ناکامی‌هایی که برای ما ایرانیا داشت تموم شد. و شاید باورتون نشه اگه بگم فک من هنوز آویزونه، اونم تا نزدیکی‌های زانوم!!! دیروز که مراسم اختتامیه رو می‌دیدم نیمی از وجودم مملو از تحسین و نیم دیگه مملو از حسرت شد. من معتقدم تا سالها هیچ کشوری نمی‌تونه مراسم افتتاحیه و اختتامیه همچین رویداد بزرگی رو به این عظمت و شکوه برگزار کنه. جدا کار چینی‌ها (که خود ما خیلی وقتها اونها رو با القابی مثل سوسک‌خور و چشم‌بادومی خطاب می‌کنیم و متهمشون می‌کنیم به کپی کردن از روی دست خودمون) فوق العاده بود. و تمام این زیبایی و یکدستی از یه چیز نشأت می‌گیره: نظم. مردم چین واقعا مردم نظم‌پذیری هستن و این عامل موفقیتشون تو خیلی از عرصه‌هاست. و دیدن اون همه نظم بود که نیمه دوم وجودم رو از حسرت پر کرد. تو خبرها خوندم تو مدتی که المپیک تو شهر پکن برگزار میشده، تو خیابونهای این شهر یه خط ویژه راه انداخته بودن مخصوص کاروان ورزشکاران حاضر، و مردم این شهر به هیچ وجه و تحت هیچ شرایطی (حتی اگه ترافیکشون به کیلومتر برسه) وارد این خط نمیشن و ازش استفاده نمی‌کنن. همون موقع یاد همین خطوط ویژه اتوبوس واحد خودمون افتادم که با میله از راه اصلی جدا شده و 100 تا سرباز هم قدم به قدم باطوم به دست توش واستادن، و بازم ما خیلی شیک گازش رو می‌گیریم و خیلی راحت ازش عبور می‌کنیم و تازه، به راننده اتوبوسی که از مقابل داره میاد هم اعتراض می‌کنیم که چرا مثل وحشیا می‌مونه!!! نه، خدائیش غیر از اینه؟! بعد جالبش اینه که نصف ما که مراسم رو دیدیم، تو صحبت‌هامون اظهار فضل کرده و میگیم خاک تو سر ایران کنن که عرضه همچین کارهایی رو نداره. خب برادر من، خواهر من، خاک تو سر خود من که نظم‌پذیر نیستم، خاک تو سر من و امثال من که قانون حالیمون نمیشه و همه‌چیز رو فقط برای راحتی خودمون می‌خوایم! والا!!
خلاصه کلام (لاتیش میشه مخلص کلوم!) اینکه المپیک تموم شد، ما که جز طلای ساعی چیزی خوشحالمون نکرد و خنده رو لبمون نیاورد، حداقل بیایم یه درسی از این رویداد بزرگ بگیریم و از همین امروز تمرین منظم بودن و احترام گذاشتن به قانون رو تو برنامه‌هامون بگنجونیم. مطمئن باشید ما ایرانیها اگه این یه مشکلمون رو حل کنیم، خیلی سریعتر از همین چین و ژاپن پله‌های ترقی رو طی می‌کنیم و به کشوری پیشرفته تبدیل میشیم. بیاید منظم باشیم، خدا رو چی دیدی، شاید یه روز ما تو همین استادیوم 100 هزار نفری شاهد افتتاحیه المپیک باشیم.

پ . ن 1: شاید قسمت آخر حرفهام بیشتر به یه جوک خنده‌دار شبیه باشه، اما مطمئن باشید می‌تونیم عملیش کنیم.
پ . ن 2: خیلی خوشحال شدم که ساعی زد رو دست اون بوفالوی 200 کیلویی. مرتیکه هرچی خورده نـ...یده و فقط حجمش رو اضافه کرده.
پ . ن 3: اون دفعه که بوفالو مدال گرفت (البته با کمک ابوالفضل و اینا!) یه بابایی پیام داد: صحنه را دیدم!
پ . ن 4: ظاهرا این دفعه موقع مسابقه ساعی برقها نبوده تا صحنه را ببینن!